Crisis is kans
In vorige blogs schreef ik al over het moment dat ik een nieuwe inzicht kreeg: dat “oude”, degelijke, bewezen leiderschapsmodellen juist in deze tijd weer nieuwe relevantie hebben. Dat inzicht was de opmaat tot een radicale verandering in mijn leven: ik besloot het bedrijf van mijn vader over te nemen, voordat hij het licht uitdeed en de deur achter zich dicht trok. Eerst mijn vriend bellen: “kies wat voor jou goed voelt”; en dan mijn vader bellen: “laten we praten”. Wat eerst begon als een droomstart werd in coronatijd al snel een enorme crisis, zowel zakelijk als privé. Maar juist deze crisis bracht mij waar ik moest zijn, stelde me op de proef, gaf me lessen die ik als ondernemer moest leren en hielp me los te komen van de corporate wereld.
It doesn’t rain but it poors
Het is januari 2020, als ik start met mijn nieuwe avontuur. In twee maanden ontwikkel ik een nieuw logo met nieuwe identiteit, bouw ik een nieuwe website, schrijf ik brochures, bouw ik een funnel op met potentiële klanten, haal ik een opdracht binnen als freelancer. Het is een droomstart, tenminste, zo lijkt het. En dan: Corona. De één na de andere klant belt me op om af te zeggen. Ik gooi het over een andere boeg: ik ontwikkel online sessies, ontwikkel nieuwe relaties en producten die gericht zijn op online. Ik zit thuis in mijn werkkamer te ploeteren. Mijn twee tienerdochters kwijnen weg op hun kamers in de online lessen. Diep in mijn hart weet ik dat de kracht van mijn product, het 3D Leiderschapsprogramma, niet online te maken is met behoud van kwaliteit: de beoogde duurzame gedragsverandering vraagt fysiek contact, persoonlijke interactie, langdurig met elkaar samenwerken, uren aan het stuk in toenemende complexiteit. Maar ik moet wat proberen. Ik ben niet te genieten thuis; wordt om niets zomaar boos. Mijn kinderen lijden daaronder, maar ook onder de eenzaamheid van de lockdown, net als ik. Mijn lat-relatie staat onder spanning, want we kunnen elkaar moeilijker en minder vaak zien. Allerlei lonkende perspectieven verdwijnen en ik ben een eenzame, werkloze alleenstaande ouder, in plaats van de vurige, startende ondernemer. Zoals de engelsen zouden zeggen: “it doesn’t rain but it poors”.
De ommekeer
Gelukkig had ik nog mijn huis, een spaarpotje en werkloosheidsuitkering. Dat laatste bleek mijn redding: ik moest solliciteren om die uitkering te krijgen en te houden. Solliciteren bleek de eerste stap in mijn pad naar herstel: ik begon met opklimmen uit de modder. Ik kreeg in de zomer van 2020 een baan als docent Organisatiekunde aan een Hogeschool, werd in oktober gevraagd voor een bestuursfunctie van een stichting die investeert in IT skills, in november werd ik “uit het niets” telefonisch benaderd door een potentiële compagnon om mijn vader’s bedrijf mee over te nemen (had ontdekt dat ik liever samen dan alleen werk) en in januari 2021 kreeg ik die stevige freelance directiefunctie bij de Nederlandse Vereniging voor Commissarissen en directeuren. Het kon niet mooier: ik leid de leiders van de toekomst op, maak mijn netwerk in de snel veranderende wereld van IT nuttig en houd het actueel, vindt iemand om mee samen te werken en draag bij aan de opleidingen van een groot platform van non-corporate leiders: het lijkt wel een droom, bijna “too good to be true”. De eerste helft van 2020 was een diepe crisis voor mij, maar de tweede helft van 2021 bracht veel moois.
Persoonlijke leiderschapslessen
Achteraf kan ik zien welke waarde deze crisis had: ik ben op de proef gesteld, ik heb vastgehouden aan mijn missie en ben daar uiteindelijk in beloond met prachtige kansen die via schijnbare toevalligheden, of eigenlijk gewoon synchroniciteit, op mijn pad kwamen. In het eerste coronajaar hebben we allemaal uitdagingen gekend. De één wat meer dan de ander. “Never waste a good crisis”, is nog nooit zo waar (of zwaar) geweest. Dat heb ik zelf in zeer heftige mate meegemaakt, doorleefd en omgedraaid. Ik ben dankbaar voor de hulp en de kansen die ik hierin heb gekregen. Stiekem ook wel trots op het feit dat ik het heb volgehouden, dat ik me aan mezelf ben blijven verbinden en dat ik de kansen heb gezien en aangegrepen. Daardoor sta ik waar ik nu sta: warmer, kwetsbaarder, sterker, vastberaden en verbonden. Ik hoor ook de persoonlijke verhalen van anderen die hebben geworsteld, die eenzaam zijn geweest, die hebben geploeterd en geleerd. We zijn de daaropvolgende jaren nog dieper gaan leren, nu we weer langzaam gewend raken aan de nieuwe werkelijkheid, post-corona, met meer hybride werken en de bewustwording dat samen-leven niet vanzelfsprekend is.
Luctor et emergo
We leven gelukkig weer in een samenleving waarin niet de overheid meer een lockdown of 1,5meter samenleving oplegt, maar waarin wij onze eigen restricties opleggen en regelruimte opzoeken en omgaan met nieuwe crises, zoals de klimaat -en energiecrisis, de woningcrisis en de diepe maatschappelijke en geopolitieke onrust. Daar gaan we nog veel in moeten leren, komen we waarschijnlijk nog veel belemmeringen tegen, maar hoeven we ook niet bang te zijn om diep in de modder te komen. We komen er weer uit! Luctor et emergo!